نور و معماری به همان اندازه به یکدیگر وابسته اند که جسم و روح بهم وابسته هستند .
نور آسانترین و ارزانترین مواد ساختاری موجود در تولید کیفیت ها و اشیای مورد نیاز محیط انسانی است .
نور امکان شخصیت سازی و حیات بخشیدن به فعالیت های روزمره و بازنمائی زندگی در تصورات و حالات روانی متغیر را فراهم می سازد .
نور نه تنها نقش مهمی در ارزش گذاری بر عناصر معماری دارد بلکه یکی از عوامل مهم تعیین کننده فضا نیز محسوب می شود .
در نتیجه همیشه باید در نظر داشته باشیم که نور باید هماهنگ با معماری بنا ، طراحی شود .
نورپردازی که از معماری بنا تبعیت می کند باعث می شود توجه بیننده از کل به عناصر جزئی هم جلب شود .
بوسیله نورپردازی عناصر معماری درک بصری از فضا ایجاد می شود .
در اینجا طراح است که با برقراری تعادل بین عناصر و انتخاب بهترین نور می تواند تمام آن ها را مورد توجه قرار دهد .
چراکه همیشه نگاه بیننده به بخش های پرنور تر و سپس به بخش های کم نور جلب می شود .
معیارهای اصلی برای شکل گیری روحیه فضای معماری با توجه به عملکردهای هر بنا و زندگی مطلوبی که باید در آن جریان یابد در نظر گرفته می شود .
برای مثال در معماری کهن ایران جهت تأمین بخشی از روشنایی مطلوب می توان از مصالح درخشان در بنا استفاده کرد .
در این حالت با استفاده از نور مناسب از طریق بازتاب سطوح ، روشنایی بیشتری در فضا پدید می آید.
همچنین نور می تواند به ساختار موجود ، وضوح ببخشد .
می توان بوسیله نور بر ساختار خطی و ساختار مرکزی قدرت بخشید .
مثل نور انتهای یک راهروی تاریک .
این نور وسیله ای است برای تأکید بر مسیر حرکت به عنوان یک خط .
آنچه برای خلق این روحیه در دست معماران و طراحان قرار می گیرد ، ابزارهای معمارانه است .
هر فضای معماری برای وجود داشتن و نمایان شدن به ابزاری نیاز دارد .
نور یکی از ابزارهای معماری است .
بخصوص نور طبیعی که در معماری سنتی همواره جهت دهنده است .
نور بر تمامی ابزارهای معماری نیز تأثیرگذار است .
نور مطلوبی که برای بنا در روز و شب در نظر گرفته می شود ،در پیدایش حال و هوای کلی بنا نقش دارد .